Szkoła Podstawowa nr 1

z Oddziałami Integracyjnymi
im. Tadeusza Kościuszki
w Świdnicy

Integracja

Ludzie niepełnosprawni w przeszłości byli oddzielani od sprawnej części społeczeństwa.

W średniowieczu uważano niepełnosprawność za przejaw działalności sił nadprzyrodzonych, bano się ich, dlatego niepełnosprawne dzieci zabijano lub porzucano. Aż do rewolucji francuskiej, w roku 1789, osoby niepełnosprawne były zamykane w odosobnionych od świata i ludzi miejscach, ponieważ myślano, że nie są oni zdolni do życia i są tylko ciężarem dla rodziny i reszty społeczeństwa.

Potem zrezygnowano z tak nieludzkiego traktowania niepełnosprawnych, ale nadal uważano ich za gorszych członków społeczeństwa. Tworzono dla nich osobne szkoły, osobne ośrodki, w których mieszkali. Nie mogli uczestniczyć w normalnym życiu społecznym, nie tylko dlatego, że wszędzie były schody, wysokie krawężniki, nie było sygnałów dźwiękowych dla niewidomych, czytelnych symboli informacyjnych dla niepełnosprawnych intelektualnie, specjalnie przygotowanych miejsc parkingowych. Podstawową i najtrudniejszą do pokonania przeszkodą byli ludzie, a raczej ich negatywna postawa. To przecież ludzie decydują co budują, jak budują, jak organizują pracę urzędów, kin, muzeów, szkół, jakie robią przejścia dla pieszych. Od postawy jednych ludzi zależy los innych.

Dopiero, kiedy ludzie sprawni dostrzegli, że niepełnosprawni są równie ważnymi członkami społeczeństwa zaczęto organizować otoczenie tak by umożliwić korzystanie z urzędów, kin, teatrów, ulic, szkół… wszystkim na równych prawach.

Co to jest Integracja?

Ponieważ ludzie oddzielili niepełnosprawnych od sprawnych, włączenie ich w życie społeczne nazwano integracją, czyli, jak podają słowniki, zespoleniem się, scaleniem, tworzeniem całości z części. Choć przecież nazywanie tego wcale nie jest konieczne, bo osoby niepełnosprawne są normalnymi członkami społeczeństwa. Wszyscy mamy takie same prawa (choćby prawo do nauki w wybranej przez siebie szkole) i obowiązki (chcąc zdać do następnej klasy trzeba mieć pozytywne oceny).

Znany propagator i zwolennik integracji prof. Aleksander Hulek  uważał, że integracja „wyraża się w takim wzajemnym stosunku pełno- i niepełnosprawnych, w którym respektowane są te same prawa i w którym stwarzane są dla obu grup identyczne warunki maksymalnego, wszechstronnego rozwoju”.

Na czym polega integracja w szkole?

 Integracja w szkole polega na wspólnym uczeniu się uczniów o różnej sprawności, na ich wspólnym  spędzaniu przerw, wspólnej zabawie, rozmowach, organizowaniu i uczestnictwie w imprezach, sprzeczkach i godzeniu się, odnoszeniu sukcesów i radzeniu sobie z porażkami, wspólnym niezadowoleniu i wspólnej radości, na uczestnictwie w życiu szkoły.

Jak wygląda organizacja pracy w klasach?

W klasach integracyjnych liczących od 15 do 20 uczniów jest od 3 do 5 dzieci o specyficznych potrzebach edukacyjnych, z orzeczeniami do kształcenia specjalnego.

Pracuje w nich dwóch nauczycieli. Jest zawsze nauczyciel przedmiotu  i pedagog wspierający.

Pedagog specjalny jest odpowiedzialny za dostosowanie treści i metod nauczania do możliwości i potrzeb uczniów niepełnosprawnych. Pomaga także pozostałym uczniom w klasie, jeśli tego potrzebują. Wspiera nauczycieli przedmiotów swoją wiedzą na temat niepełnosprawności i metod pracy z dziećmi niepełnosprawnymi. Rolą pedagoga wspierającego jest także wspieranie procesu integracji, tak by osoby sprawne wiedziały jak postępować w kontakcie z osobą niepełnosprawną, a niepełnosprawni uczniowie potrafili funkcjonować wśród rówieśników.

Dzieci w klasie integracyjnej realizują taki sam program, jak w klasach „nieintegracyjnych””. Nie ma więc mowy o niższym poziomie nauczania. Jednak dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych program jest modyfikowany, czyli dostosowany do dynamiki rozwoju, możliwości dzieci i ich indywidualnego tempa pracy. Podczas zajęć występuje indywidualizacja w procesie uczenia się. Zadania dla dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych są inne, o różnym stopniu trudności, doskonalące słabiej opanowane umiejętności i wiadomości, przeznacza się na ich wykonanie więcej czasu. Najczęściej jednak organizowane są takie sytuacje dydaktyczne i wychowawcze, w których uczniowie zdrowi i niepełnosprawni podejmują wspólne, różnorodne działania, są partnerami, razem pokonują trudności i osiągają sukcesy. Sytuacje te sprzyjają nie tylko uspołecznieniu, ale podnoszą poczucie własnej wartości i budzą wiarę w swoje możliwości.

Co daje nam wszystkim integracja w szkole?

Uczniowie niepełnosprawni zyskują możliwość nauki w zwykłej szkole, nawiązania przyjaźni z sprawnymi rówieśnikami, zdobycia doświadczeń w naturalnym środowisku szkolnym, uczą się akceptować swoją inność i radzić sobie z trudnościami codziennego życia. Wspólna przebywanie ze sprawnymi rówieśnikami daje motywację do pokonywania barier.

Sprawni uczniowie zyskują możliwość nauki i zabawy z niepełnosprawnymi rówieśnikami, uczą się akceptacji cudzej i własnej inności, wrażliwości, empatii, sposobów pomocy niepełnosprawnym i dostrzegania w niepełnosprawnych ich zalet i walorów. Uczą się od niepełnosprawnych kolegów wytrwałości, cierpliwości, szacunku do życie i poszanowania zdrowia.

Nauczyciele wzbogacają swój warsztat szukając rozwiązań w pracy z uczniem niepełnosprawnym, zdobywają nowe doświadczenia, stają się wrażliwszymi, cierpliwszymi i bardziej wyrozumiałymi  ludźmi.

Rodzice uczniów zarówno jednych jak i drugich mają szansę poznania wzajemnie swoich problemów, radości i smutków. Zyskują większą wrażliwość na cudze potrzeby i akceptację cudzej inności.

Skip to content